Η εκπαίδευση, ως άμεσα σχετιζόμενη με τη γνώση, αποτελεί προνομιακό χώρο για την εκδίπλωση της διαπιστωμένης από πολλούς θεωρητικούς γνωστικής δυνατότητας που διαθέτει τόσο η επιστήμη όσο και η τέχνη. Στα δύο αυτά πεδία παρέχεται επιπλέον η ευκαιρία να συνεργούν κατά τη διδακτική διαδικασία, δεδομένης της διαθεματικότητας που προκρίνουν τα ισχύοντα προγράμματα σπουδών, στόχος της οποίας είναι η προώθηση μιας ολιστικής αντίληψης της γνώσης που θα επιτρέψει στους μαθητές να δομήσουν τη δική τους κριτική εικόνα για τα φαινόμενα του κόσμου και τις σχέσεις που τα διέπουν. Σε επίπεδο ωστόσο σχολικής πρακτικής παρατηρείται συχνά μια διάθεση εργαλειακής χρήσης της τέχνης στην κατεύθυνση της ανάδειξης γνωστικών αντικειμένων από το χώρο της επιστήμης, γεγονός που μοιραία οδηγεί στην υποβάθμιση του ρόλου της. Αυτή η ανισορροπία όμως αίρει το διαθεματικό προσανατολισμό της διδασκαλίας, η γνώση ακρωτηριάζεται και το μαθητικό δυναμικό οδηγείται σε μια περιορισμένη και αποσπασματική εποπτεία του κόσμου.