Το να γίνει κάποιος δάσκαλος δεν είναι χάρισμα με το οποίο γεννιέται, αλλά κατακτείται κατά ένα μεγάλο μέρος στο πλαίσιο των σπουδών του, τόσο μέσω της θεωρητικής του κατάρτισης όσο και μέσω της Πρακτικής Άσκησης (Π.Α.) στη διάρκεια της οποίας συνειδητοποιεί την πολυπλοκότητα της εκπαιδευτικής πράξης, εξοικειώνεται με τις πραγματικές συνθήκες που επικρατούν στη σχολική κοινωνία, και συμμετέχει ενεργά στο σχεδιασμό μαθησιακών δραστηριοτήτων (Ayers, 1989, 1995). Με άλλα λόγια, η Π.Α. αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του προγράμματος σπουδών των Παιδαγωγικών τμημάτων γιατί μέσω αυτής συνδέονται τα θεωρητικά μαθήματα με την πράξη, προετοιμάζονται οι φοιτητές, μελλοντικοί εκπαιδευτικοί αποκτώντας γνώσεις, εμπειρία και δεξιότητες, ενώ σταδιακά εντάσσονται στην επαγγελματική πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν (Kakana & Chatzopoulou 2001). Όπως αποκαλύπτεται μέσω της διεθνούς βιβλιογραφίας κάθε τμήμα οργανώνει την δική του Π.Α. που συνάδει με τον Οδηγό Σπουδών του και βασίζεται στο κοινωνικό πολιτικό και πολιτισμικό πλαίσιο της περιοχής (Lonbay 1994).